Liesbeth kon weer geen internetverbinding krijgen, waardoor de weblog niet kan worden bijgewerkt.
YWCA is een mooi oud koloniaal complex, maar heeft dus zo haar beperkingen.
Om 9.00 uur weer de bus in, op weg naar projecten van de soroptimsiten van Club Chennai in de slums van Chennai.
Onderweg billboards met veiligheidsadviezen over snelheid op de weg en het dragen van een helmpje op de brommer, maar dat heeft hier geen duidelijk effect!
Het eerste project dat we bezoeken is een gebouw waar kinderen worden opgevangen die in abominabele omstandigheden moesten werken en uit die misère werden gehaald door toeval of doordat ze op straat werden gevonden. De kinderen krijgen eten schooluniformpjes en heel basaal onderwijs, waardoor ze later hopelijk op een gouvernementschool kunnen doorstomen.
Door diverse kinderen werden schrijnende verhalen verteld. Een meisje,12 jaar oud maar zag eruit als 7 had een externe fixatie aan haar linkerbeen, een enorme stellage. Haar been was verbrijzeld door haar vader. Zij heeft al twee operaties ondergaan. Nu krijgt zij nog 3x een grote orthopedische ingreep. Haar grootmoeder zorgt voor haar, maar de kosten voor school en operaties worden gefinancierd door de Soroptimisten van Club Chennai.
Andere kinderen vertellen over hun werk op fabrieken of in naaiateliers waar ze merkjes moeten aannaaien, sari’s maken, papier sjouwen en dat alles voor 10 tot 60 rupees per dag( = 5 cent tot 1 euro) in een zompige, vieze ruimte waaruit ze niet weg mogen voordat het werk is gedaan.
De kinderen krijgen een lunch en tonen zich zo blij dat wij erg last krijgen van “strong Fisherman’s Friend”.
In ditzelfde huis is ook een onderkomen voor oude dametjes die niemand hebben die voor hen zorgt. Ze krijgen onderdak, voeding en zelfs fysiotherapie.
Dit huis werd geschonken door een soroptimist van Club Chennai ter nagedachtenis aan haar overleden man.
Amalla, die het huis heeft geschonken en Tonny
Vervolgens naar Aashraya, een “blijf van mijn lijf huis” waar vrouwen samen met hun kinderen verblijven.
Ze krijgen onderwijs, leren omgaan met computers, planten kweken en les geven in Tamil of Engels. Het leren omgaan met de naaimachine levert veel zakjes, blouses enz. op die wij in grote getale gekocht hebben.
De vrouwen komen hier soms uit eigen beweging, gevlucht uit de ellende of via de politie na een tentamen suïcide ( verdrinken in zee) of via de kerk.
Het volgende project is een gouvernementsschool van Club Chennai Magna. Hier zijn alle basisvoorzieningen wel aanwezig maar de attributen voor de speelplaats, de snack ‘s middags en schoolkleren komen weer via de soroptimisten, zodat de kinderen langer op school blijven en hun huiswerk kunnen maken en niet aan het werk gezet kunnen worden door hun ouders.
De moeders werken namelijk meestal, terwijl de vaders thuis gokken en drinken wat een groot risico is voor deze kinderen.
Een nieuw project is Cleanliness Awareness. Kinderen leren opruimen, vuilnisbakken gebruiken, schoonhouden van het gebouw en gebruik van schoon drinkwater.
We krijgen hier een fraaie Power Point-presentatie, waarin alle projecten van de soroptimisten van Club Chennai Magna nogmaals worden genoemd, voorzien van goede illustratie.
Deze club bestaat pas 1½ jaar en heeft al 6 projecten afgerond. Een ‘teach the teachersprogram’ voor het herkennen van dyslexie bij kinderen is een continue doorlopend project.
Na de lunch nog gesproken met een jonge Soroptimist, werkt als administrateur in het bedrijf van haar man. Op onze vraag hoe een rijk land als India al deze armoede kan toelaten zegt zij dat er inderdaad veel zeer rijke mensen zijn die 3 paleizen hebben, met ieder 300 bediendes, maar ze beleggen hun geld in baar goud en hebben dus nooit cash geld….
Deze soroptimisten betalen de projecten uit eigen zak.
Na een lange busrit brengen we alsnog het uitgestelde bezoek aan Prof. Ananta Giri en zijn vrouw Sushama. Hij is socioloog maar noemt zichzelf “ a student of life”.
Hij heeft allerlei contacten in Nederland en Denemarken en gaat daar prat op. Hij lokte nogal een discussie uit, doordat hij niet duidelijk een antwoord gaf op vragen over het kaste-systeem. Ogenschijnlijk begreep hij onze vragen daaromtrent niet.
De ontvangst was weer heel gastvrij met water, thee en kleine hapjes.
Maar het leukste werd voor het laatst bewaard.
Nadat zijn vrouw de ‘trousers’ de deur had uitgezet, gaf zij een demonstratie sari wikkelen.
Kijk vooral naar de foto’s.
Het werd later dan gedacht, waardoor het plan om nu te gaan shoppen niet is gelukt.
We gaan nu weer onze koffers pakken om morgen weer om 7.30 uur weg te kunnen.
Mies en Ineke, foto’s van Karin
1 opmerking:
Hallo allemaal, even een berichtje uit Enkhuizen.
Ik kon in eerste instantie niet op jullie blog komen , maar ja de aanhouder wint met hulp( van Steef de man van Mechie). Dat zien jullie daar iedere dag toch?
Wat een reisverhaal, wat een belevenis, geweldig.
Zien dat er door support van uit de hele wereld, financiele maar vooral ook mentale de vrouwen in India met hun projecten aldaar veel goed doen.Het schrijnende leven van de kinderen raakt ieder weldenkend mens en wordt door mij als zeer oneerlijk ervaren. Het is super dat er toch, ook al zijn het misschien druppels op een hete plaat, projecten opgestart worden en zijn door onder andere clubs als de Sorren( uitdrukking van Mechie)
Een van jullie had geschreven dat jullie gemiddelde leeftijd 70 jaar was, hoe oud zijn de indiase oude dametje uit het opvang huis? 70 of ouder of jonger. Mij lijkt dat men in die omgeving sneller oud en bejaard wordt en misschien ook eerder als oud bestempeld wordt. Kijk in Nederland zijn er ook al jonge vrouwen die grijs zijn maarrrr we kunnen wel jeugdig blijven.
De foto's bekijkend geniet ik van al die mooie kleuren in de kleding, de kruiden de vliegers.
De geuren probeer ik erbij te bedenken.
Lieve dames ik wens jullie maar vooral mijn vriendin Mechie nog enkele 'goede'dagen toe, en zie uit naar jullie volgende schrijven,
Groeten uit een zeer koud en vorstig Nederland
Elianne
Een reactie posten