Vrijdag 5 februari 2010: Chennai

Vrijdag 5 februari 2010

The day after: nee, nee, nee we noemen geen namen.
De dag begint vandaag gelukkig niet zo vroeg en lijkt te beginnen met een wandeling door de mooie tuin van de Young Women’s Christian Association(YWCA), die o.a. onze hotel in exploitatie heeft, maar omvat voor ons meer.
Al wandelend gaan we langs de diverse gebouwen met ieder een andere activiteit. Ons eerste te bezoeken project betreft de Navajeevan, waarin aan meisjes met psychische problemen afkomstig uit dorpjes rond Chennai allerlei mogelijkheden worden geboden als bijvoorbeeld het leren typen, het naaien op een naaimachine.

In het volgende gebouw worden onder het motto “with Love Serve One Another” cursussen gegeven.
De Tamil Nadu Universiteit kent creditpoints toe aan de cursussen “geriatric nursing, office assistant, hotel
housekeeping assistant en shop assistant”.

De doelgroep betreft 16-40 jarigen vrouwen. Onder de keurig in het wit uitgeruste “studenten” kwamen dan ook naast adolescenten, moeders met kinderen voor. De duur van de cursus bedraagt 3 maanden theorie gevolgd door 3 maanden praktijk. De akoestiek laat in het leslokaal veel te wensen over. Het is moeilijk voorstelbaar dat de leerlingen en docenten er geen last van hebben. Wij hebben vaak moeite om ons in het lawaai te concentreren, zeker als deachtergrondgeluiden nog versterkt worden door airconditioning of draaiende fan’s.

Naast de eigen streektaal spreekt men in India Hindi –als algemene voertaal - en Engels, in deze laatste taal kan men zich hier bekwamen. De lessen zijn ook bedoeld sociale vaardigheden aan te leren en geïnformeerd te worden over preventie tegen HIV en behandeling van aids, counseling t.a.v. huwelijksproblemen, seksuele mishandelingen en de overige zaken waarmee de jeugd van tegenwoordig in aanraking komt. Men spant zich geweldig in om de leerlingen op eigen benen te leren staan.

Het Sahodari project: doelgroep zijn vrouwen die ten onder gaan aan het feit dat ze als tweede klas burgers worden
beschouwd met weinig rechten. Men leert de vrouwen hoe ze elkaar tot steun kunnen zijn. Kortdurende opname voor vrouwen en kinderen is mogelijk, professionele ondersteuning kan worden verkregen. Er zijn vakantiehuizen, maar ook kan worden voorzien in medisch onderzoek en behandeling, het vinden van werk en financiële ondersteuning.
In de projecten wordt vanuit de YWCA ook contact gezocht met andere instanties die vergelijkbare projecten ondersteunen.

In één project worden vrouwen ondersteund die door de politie zijn opgepakt. In het belang van de cliënt kan gesloten behandeling worden verleend. In het centrum dat wij bezochten was de moeder gesepareerd en haar 8 maanden oude baby lag in een centrale ruimte op de grond op te kijken naar al die grote blanke vrouwen die zijn aandacht probeerden te trekken.

De Rotary ondersteunt de opvang van peuters en kleuters, zowel meisjes als jongens. Alle kinderen in een keurig roze geruit uniform. Vanaf vier en een half jaar begint men met het leren van letters. De jongetjes van deze leeftijd zijn de “enige mannen” die in een schoolse opvang worden getolereerd. Mannen ziet men in de mensa bij het voorbereiden en het verzorgen van het eten. Zowel de docerende en de ondersteunende staf bestaat verder uit vrouwen.Veertig meisjes, wees of half wees tussen de 8-20 jaar worden opgevangen en begeleid, soms tot het huwelijk toe. Naast professionele begeleiding zijn er ook vrijwilligers die steun bieden. Beide groepen brengen in het weekend ook de eigen kinderen mee naar het instituut omdat men het er zo leuk vindt. De pupillen leren ook opruimen, schoonmaken etc. Dat is voorwaar geen luxe in dit uiterst smerige land waar je eigenlijk voortdurend met een bezem of een grijper om papieren op te rapen zou willen rondlopen.

Ook oudere mensen, zowel die zelf in eigen onderhoud kunnen voorzien, als zij die dat niet kunnen worden hier in een projectmatige setting worden opgevangen vergelijkbaar met een bejaardenhuis bij ons.
De indrukken zijn overweldigend, maar het bleek nog maar het begin van een zeer drukke dag. Op weg naar en ten tijde van het bezoek aan ons volgende project kwamen we voor het eerst een poes tegen en zowaar later op de dag nog één, maar aan het arsenaal van hond, kameel, olifant, karbouw, adelaar, halsbandparkiet, rat, vis, arend, pauw, kip en gans, kon ook nog parelhoen en eend worden toegevoegd.

 In een ander deel van deze 12 miljoen inwoners tellende stad bezoeken we het Karunalaya project (school service society of ook wel Centre for street and working children) staat in het logo dat zo treffend weergeeft wat men doet. De naam betekent tempel van dankbaarheid. De directeur dr. N. Paul Sunder Singh introduceerde Erik van Oosterhout uit Beuningen die als vrijwilliger drie maanden in het instituut werkt en Engelse les geeft en kinderen in de computer wegwijs maakt. Verder speelt hij veel met de kinderen. De naam Karunalaya betekent tempel van dankbaarheid, o.a.Wilde Ganzen en Cordaid steunen het project.

Dr. N. Paul Sunder Singh

Onze Internationale Presidente Hanne Jensbo maakte ons er op attent dat Femke Halsema staat afgebeeld in de geweldige brochure die ons werd uitgereikt.

Het project is een sedert 1995 functionerende vrijwilligersorganisatie die werkt ter bescherming en herstel
straatkinderen en werkende kinderen vanuit de visie van gelijke rechten en behandeling en respecteren van waarden van de ander. Men richt zich daarbij op de bescherming van de rechten van de minst bedeelde kinderen. Daarbij wordt veel aandacht besteed aan van huis weggelopen kinderen. Er wordt gepoogd de achtergronden van deze kinderen te achterhalen en ze weer naar de ouders terug te brengen.

 
 Kindermishandeling en misbruik van kinderen wil men voorkomen, aandacht voor seksueel overdraagbare aandoeningen en HIV/AIDS horen ook daarbij. Kinderarbeid is uit den boze. Ondersteunen van vrouwen, met name zij die gemarginaliseerd zijn, behoort ook tot één van de doelen.
Men heeft onderkend dat netwerken op lokaal, nationaal en internationaal niveau en vervolgens het sluiten van
convenanten het succes kan verhogen. In tegenstelling tot de projecten van de YWCA wordt in dit project ook aandacht besteed aan onderzoek en documentatie.

Gemeenschappelijk heeft men de aandacht voor opvoeding en educatie opgenomen. De godsdienst speelt bij beide instanties een grote rol. In de YWCA is er iedere ochtend een kerkdienst, bij het laatste project staat gebed en Bijbellezing dagelijks op het programma.

De spreuk van Isodora Duncan: “So long as little children are allowed to suffer, there is no true love in the World”, staat in de handout van het Karunalaya project geciteerd, wij zijn onder de ondruk hoe men er naar handelt.

Erik vertelde dat hij zich natuurlijk nog niet in Hindi kan uitdrukken, laat staan in de taal der Tamil’s, maar met body language en voortdurend toch in dialoog te gaan, kom je snel een eind.

Erik van Oosterhout

De lunch, in echte lunchdozen geserveerd, bood gelegenheid om met de directeur en Erik en met elkaar van gedachten te wisselen over de informatie die men aan ons heeft gegeven. 

De tsunami heeft ook in het Zuiden van India huis gehouden. In tegenstelling tot vele andere landen, die ook ernstig getroffen zijn, heeft India geen beroep gedaan op hulporganisaties, maar heeft men op eigen inzet gesteund. Het Karunalaya instituut heeft bijgedragen aan de bouw en ondersteuning van een "klein dorpje" in de stad Chennai waar vijf verdiepingen hoge woonblokken zijn neergezet, waar de overlevenden die voor de tsunami in strandhutten woonden, nu zijn gehuisvest in één kamer woningen.

 

 

 
Waterleiding is er niet, per woonblok is er één pomp. Toiletten zijn er per kamerwoning, maar zonder waterleiding begin je niet zoveel. Op de daken worden waterreservoirs aangelegd, maar de daartoe behorende infrastructuur voldoet nog niet.

 Tussen de woonblokken en ook op straat is het een ongelofelijke bende. Gastvrij zijn ze wel, belangstellend ook. In een vloek en een zucht hebben we een hele stoet kinderen achter ons aan. Zij wilden allemaal op de foto worden gezet en dan wilden ze vervolgens kijken hoe ze er op stonden. Matten om op te zitten werden voor ons in huis en op straat uitgerold, want men wilde ons van thee voorzien.

Een bezoek aan de haven wilden we absoluut niet missen

en we maakten daar het uitladen van twee gigantische “zwaardvissen” mee, een goede vangst zoals één van de vissers zei.

 

 

 
In de haven lag veel vis te drogen en waren vissers bezig de tijd te doden met het netten boeten, ijsblokken in “blokjes” hakken of kaartleggen. Mechie was er als een van de eersten bij om de kunst van dit kaartspel te leren. We misten de meeuwen, maar hadden al snel genoeg van de vliegen.

Alhoewel de tijd krap was, zoals later bleek veel te krap, werd toch aan een verzoek voldaan om met elkaar de aan de God Shiva gewijde Kapaleeshwara tempel te bezoeken. Niet alleen de Gopuram (entree), maar ook de tempel gebouwen bleken kleurig gedecoreerd.

 

 

Op sommige gebouwen karbouwen bullen, pauwen en ratten als tempelsymbool. Vele in prachtige kledij gestoken bezoekers, de vrouwen en meisjes met bloemen in het haar, bezochten de tempeldienst ten tijde van ons bezoek.
Natuurlijk duurde het bezoek weer langer dan gepland doordat er verleidelijke kramen op ons pad kwamen.

 

 

Na een snelle douche, om even de hitte van ons af te spoelen, begonnen we moedig aan ons volgende avontuur, door met drie vrouwen per riksja, met acht van deze door het verkeer razende monsters naar een dakterras in een van de bekendste hotels van Chennai “Opal Inn” te worden gebracht voor al weer een nieuwe kennismaking met eetgewoonten en gerechten in India. Het is opmerkelijk dat het India’se bier steeds meer Soroptimisten gaat bekoren.

 

 

Stanny en Roel, foto’s gemaakt door Karin