Met het einde van de reis in zicht ........

Indian anecdotes. Als je meer dan twee weken met elkaar optrekt gebeurt er veel. Met een lach en een traan, want we hebben blije momenten gehad maar ook verbijsterende, ontroerende en tot tranen geroerd. In de groep is een sterke band ontstaan en de leuke momenten worden hier gememoreerd:

Anne Marie: ze had parels gekocht op het vliegveld en binnen 24 uur waren ze gestolen. In Mahabalipuram kocht ze een prachtig collier van turkooizen halve edelstenen en liet daar haar hele zomergarderobe aanmeten. Als een jong meisje zo blij. De ervaring van een riksja met gevaar voor eigen leven heeft ze schaterend overleefd.
Op de dag van het vertrek kwamen de gestolen veronderstelde parels weer tevoorschijn, deze zaten tot haar eigen verbazing ‘verstopt’ in haar rugzak.

Betty: Op een avond in Mumbai waren we verplicht met een hoed of eigen creatie aan het diner te verschijnen. De een had een hoed, zilverdraad, shawl, pet, banaan op zijn bolletje gezet. De obers keken hun ogen uit. Zoveel raar uitgedoste dames. Betty had een zwarte onderbroek zo gedraaid dat haar oren uit de pijpen kwamen en de sorrenspeld als versiering erbovenop.

Elly: verraste ons op de laatste avond met een prachtige sari. We hadden les gehad hoe zo'n gewaad te draperen. Helemaal top.

Ineke: op de boot naar olifant eiland werden we door vele kralenverkopers lastig gevallen. Ineke kocht een lapis lazuli ketting. Prachtig van kleur. In de temperatuur van 30 graden en hoger raak je toch wel wat bezweet. Toen ze `s avonds naar bed wilde gaan, had ze een blauwe tatoo in haar nek. Ja, hier in India gaat de garantie tot de treeplank van de veerboot.

Julia: Op olifant-eiland moet je 342 treden omhoog lopen. Voor deze krasse dame een hele opgave. Nu staan er onderaan de trap grote draagstoelen klaar, je neemt plaats en vier knappe sterke jonge mannen dragen je naar boven en ook weer naar beneden; als ware je de koningin.

Karin: Onze fotograaf altijd op zoek naar de beste foto`s. Alle vrouwen staan op haar lens maar ook vele dieren, kinderen en altijd in mooie kleuren. Ze heeft ook een prachtige zijden jurk gekocht voor drie euro.

Liesbeth: De weblog master. Iedere dag met Karin in de weer om alles netjes op de mail te vermelden tot diep in de nacht.

Mies: Zij had zes colliers gekocht op de boot. Thuis gekomen dacht ze: deze kralen zijn wel door vele handen gegaan, laat ik ze even ontsmetten met dettol! Je raadt het al: alle kralenkleuren losten op en het water was gekleurd.

Mechie: Kreeg kippen snack geoffreerd in Mumbai. Ze prikte in de kip en wilde het door de bijgeleverde saus halen toen de kip losliet in de saus. Het colbert van de ober zat helemaal onder de rode peper saus. De goede man heeft de hele avond zo moeten rondlopen.

Magda: Als vogelspotter zag ze altijd wel een bijzondere vogel of vertelde ze over de sterren. Ze is een harde onderhandelaar in winkels en liet zich geen knollen voor citroenen verkopen.

Roel: Een puzzelende dame, altijd correct gekleed al vallen de mussen van het dak. In tempels, bussen, musea vindt ze altijd wel even een moment om zich op een kruiswoordpuzzel te storten.

Stanny: Zag op het plein van de Gateway of India in Mumbai een ballonnenverkoper met hele, hele grote ballonnen. Later bij het uitpakken bleken ze veel kleiner te zijn, we waren bedrogen. Ze heeft heel spijtig in de YMCA in Chennai haar voet verstuikt.

Tonny: Onze reisleidster met verve en altijd de rust zelve. Ze onderhandelt en regelt alles. We zijn haar veel dank verschuldigd.

Op de laatste avond in hotel Sea Breeze (9 februari) moet iedereen verschijnen in haar nieuw verworven kleding.

Soroptimisten reisgenoten uit Nederland en Denemarken

We hebben als groep menig winkelier rijk gemaakt en van zijn winkel (soms) een ravage.

Soms is het heel moeilijk om te kiezen, er is zoveel moois!

Ineke vindt eindelijk waar ze naar op zoek is.

Elly in haar mooie sari.

Bij het slotdiner deelt een ieder haar bijzondere moment van de reis met de anderen.
Conclusie: het was helemaal geweldig!

Veranderingen in India zijn ons inziens noodzakelijk, zoals blijkt uit dit gedicht van een jonge Indiase dichter:

Why can’t we

Oh! Grandma
You’re the grandest of the lot
No one as grand as you.
Your grandeur is even grander than our piano.

But, alas! Do not expect me to be
Influenced by you
No, I can not wear those glittering jewels,
I cannot wear those long silks.

I accept your need
To keep traditions going
But I have this curiosity
That would question you

Why can’t we revivify traditions?
Why can’t we bring vitality to them?
Why keep it all so boring, dull and meaningless?

Chandana Anuska
Uit: Poetry with young people Ed: Sahitya, Academi

Anne-Marie, Ineke en Betty met foto's van Karin