woensdag 3 februari 2010: Ahmedabad

Vandaag stond de Self Empoyed Woman’s Association (SEWA) op het programma.
Wij stoppen bij het informatiecentrum dat nog gesloten was, maar een kraampje met door de ' tribal women' gemaakte kleding, tafelkleden en sieraden stond voor ons gereed.

Roel, Tonny en Betty geven op afstad advies

terwijl de anderen hun slag slaan!

Binnen vijf minuten was de kraam bijna leeg!
Daarna op pad naar de groentenmarkt. Hier heeft SEWA een verkooppunt voor groenten, geteeld door haar leden.

Het viel ons op dat de vrouwen wel vijfentwintig kilo op hun hoofd droegen terwijl de mannen toekeken. Met deze zware last op hun hoofd moeten de vrouwen soms een afstand van bijna anderhalf kilometer afleggen.

De markt was kleurig, er liepen kamelen rond en een echte olifant die, naar wij vernamen,  toebehoorde aan de tempel.Zowel de olifant als de kamelen waren prachtig beschilderd.

Wij staarden naar de mannen en die staarden naar ons terwijl de vrouwen “namaste” naar ons riepen en vriendelijk lachten.

wie kijkt naar wie?

Het bundelen van vrouwenkracht is primair het doel van SEWA.
Het verhaal begint in 1972 en vandaag is SEWA de grootste zelfstandige vrouwenbeweging met meer dan 10 miljoen vrouwelijke leden.

Elaben R. Bhatt is de oprichtster. Zij constateerde dat er in de dorpen een grote armoede was omdat, door gebrek aan water de mannen met de kudden wegtrokken en de vrouwen met niets achterlieten. De vrouwen vulden hun tijd met huishouden en borduren. Voor hun onderhoud beschikten zij over weinig meer dan de melk van een koe. Die melk werd buiten het dorp verkocht. Elaben Bhatt start een cooperatie voor de melkverkoop, waardoor de vrouwen iets meer inkomen kregen.

Zij bezoekt de dorpen en ziet dat de vrouwen prachtig borduurwerk maken.
Kleding is vaak een ruilmiddel maar brengt geen geld op.

Bhatt ontwikkelt een systeem, waarin vrouwen hun borduurwerk aan SEWA verkopen en zo geld kunnen genereren voor onderhoud van zichzelf en hun familie.

Wij krijgen een enthousiaste presentatie over SEWA

Er wordt een cooperatie opgericht waarbij - uitsluitend - vrouwen zich kunnen aansluiten tegen betaling van 5 rupees per jaar.

Al snel blijkt dat het geld van deze vrouwen bij de bestaande banken niet wordt geaccepteerd (de vrouwen stinken en hun geld ook!) Dan komen de vrouwen in actie en zij vragen Bhatt of zij niet een eigen bank kan oprichten.

Elaben Bhatt besluit tot oprichting van een bank. Zij kiest14 vrouwen uit - die niet kunnen lezen en schrijven - maar wel leergierig en intelligent zijn, om het bestuur van de bank te vormen.

Aangemeld bij de officiële instanties wordt er van die zijde bezwaar gemaakt om mensen die niet kunnen lezen en schrijven in de raad van bestuur te benoemen. Bhatt roept de vrouwen bij elkaar en leert ze in een nacht hun handtekening te zetten. Tot verrassing van de instanties konden de volgende dag de 14 “ongeletterde” vrouwen de vereiste handtekening plaatsen en dat ziende lieten zij hun bezwaar vallen en werd de bank geboren.

Inspirerende uiteenzeting van Balori 

Uitsluitend de vrouwen konden aandelen van de bank kopen tegen 10 rupees per stuk met een maximum van 1000, en zo is het microkrediet hier ontstaan want alleen de mensen met aandelen kunnen geld lenen.
Thans vermeld de balans van de bank een bedrag van 102.917.8646 rupees!

SEWA heeft nu drie fabrieken waar vrouwen leren naaien tegen een vast loon.

Daarnaast zijn er trainers die de dorpen ingaan om de vrouwen te onderwijzen in lezen, schrijven, rekenen, verzorging, enz.

De organisatie groeide vanuit Ahmedabad uit tot een landelijke organisatie.

Voor meer informatie zie www.sewatc.org voor producten en www.sewa.org voor de bank.

Tussen alle informatie en bezichtiging van bank en fabriek door werd door de vrouwen een lunch voor oos verzorgd.
We werden, zittend op kleden op de grond bediend, en dat viel niet iedereen mee.

We besloten onze activiteiten die dag met een bezoek aan de luxe winkel van de organisatie waar onze sorren de winkel bijna leeg kochten.

Vermoeid keerden wij terug naar het Chicago hotel voor een laatste Ahmedabad-diner.

Mechie en Anne-Marie
Karin maakte de foto’s